6. Niby wszystko jest lepiej, ale nie wiadomo.

Niekiedy zmartwienia naszego życia sięgają zenitu. Nie jesteśmy w stanie dowiedzieć się tego co się stanie. Często myśle, że bez mnie byłoby lepiej, ale mam tu osoby dla których żyję.
No i dowiedziałam się o problemach mojej siostrzenicy. W środku duszy byłam na nią wściekła za to co chciała zrobić, lecz jeszcze głębiej byłam smutna i opiekowałam się nią najbardziej jak potrafiłam, żeby już nigdy w życiu nie chciała popełnić tego czynu.
Czuwałam blisko Violetty podczas gdy ona zasypiała. Głaskałam ją po włosach i nuciłam kołysanke którą zawsze śpiewała mi Marja. Violetta zamykała powieki ukojona moim głosem. Po kilku minutach ucałowałam ją w czółko i uścisnełam dłoń, przykryłam kocem i pożegnałam wzrokiem. Wychodząc z sali szpitalnej zastałam Germana załamanego siędząc na krześle. Podeszłam do niego i oparłam dłoń na jego barku. On uniósł wzrok spojrzał się na mnie poczym znowu spóścił głowe.
- Jak się trzyma?... - spytał cicho i z wielkim cieżarem. Chwile wpatrywałam się w jego stan.
- Dobrze, ale to co powiedziałeś jej German, to było... - zaczełam.
- Wiem Angie co powiedziałem! To było okropne, ale co miałem powiedzieć podczas gdy dowiedziałem się, że moja córka chciała popełnić samobójstwo! - krzyknął głośno tak, że kobieta która siędziała niedaleko nas przęlekła się. - Nie mogę tego zrozumieć... - oznajmił. Ciężko westchnęłam.
- German wiem co czujesz, ja czuję to samo, ale z nią porozmawiałam i próbuję ją zrozumieć... Jest ciężko, ale ty też spróbuj, postaw się na jej miejscu, co ty byś zrobił jakby Violetty nie było...- odparłam masując ramię  Germana. On w odpowiedzi ciężko węstchnął. - Dla niej brak Marji przy niej, brak matki jest ciężkie i jeszcze mój pobyt we Francji, to wszystko się skumulowało i...
- Angie! - przerwał mi German. Spojrzałam na niego pytająco. - Podczas gdy ty byłaś we Francji, ona już to zrobiła, też chciała popełnić samobójstwo... - odparł. Słysząc te słowa zamarłam. - Byłem sam, nie było przy mnie ciebie, sam sobie z tym radziłem... ona obiecała mi, że już tego nie zrobi, że nigdy w życiu nie pomyśli o tym, a teraz? - oznajmił po czym schował twarz w dłonie.
- German, ale ja jestem przy tobie, przy Violettcie już nie dopuszczę do tego... Jestem pedagogiem i naprawdę pomogę jej. - odparłam i odciągnęłam jego dlonie z twarzy i chwyciłam.
- Dziękuje Angie a teraz pozwól, że pójde z nią porozmawiać. - mówiąc to wstał a ja razem z nim. Podszedł do mnie i ucałował mnie w policzek poczym udał się do sali. Zza szklanej szyby widziałam jak siada blisko niej a ona budzi się i spogląda na niego poczym opiera się na jego barki a on przytula ją ciepło. Widząc ten widok wzruszyłam się i kobieta która przestraszyła się wpier Germana również uroniła łze. Na moim policzku na którym spoczywały wargi Germana pojawił się mały rumieniec. Policzek ostudziły łzy które spływały mi z oczu przypominając o fakcie, że mogłoby nie być Violetty. Niespodziewanie zza pleców usłyszałam męski głos.
- Angie? - odparł mężczyzna. Automatycznie obróciłam się w jego strone. Przed mną stał Pablo. Widząc mojego najlepszego przyjaciela podbiegłam do niego i żuciłam w jego ramiona. Wszystkie sytuacja zlały się do jednej miski i wyszły w strumieniu łez. - Nie płacz, nie płacz. - mówiąc te słowa lekko masował moje włosy i plecy. Jego ramiona uspokoiły mnie przez chwile. Odeszłam z uścisku Pablo a on otarł łzy z mojego policzka. - Co się stało? Co ty tu robisz? - w odpowiedzi na pytania siadłam na krześle i opowiedziałam całą historie Pablo. Co drugie słowo przytakiwał głową potwierdzająco. Nagle z drzwi sali wyszła Violetta podpierana przez Germana który czuwał aby nie upadła z osłabienia. Widząc siostrzenice wstałam i Pablo również. Violetta podbiegła do Pablo i również przytuliła go. Pablo zaczął zapewniać Violette, że to co się stało nie będzie miało żadnego znaczenia na jej kariere w You'Mix czy w samym Studio. Zapewniał, że nikt się o tym nie dowie.
- Dobrze, miło cię widzieć Pablo. - odparł German. - Angie idziemy z Violettą po wypis a więc gdybyś mogła spakować Violette? - sptytał i czule się uśmiechnął.
- Oczywiście. - mówiąc to uśmiechnęłam się do Violetty i puściłam oczko a ona ułożyła wargi w słowa 'dziękuje'. Po chwili uświadomiłam sobie, że czuję się lepiej. Pablo pomógł mi zapakować rzeczy Violetty. Miałam nadzieje, że tak już pozostanie...